रॉशने त्याच्या थकून गेलेल्या पायाला जरा आराम दिला आणि लडखडत उभा राहत दूर दूर पर्यंत बघू लागला. त्याला कोसो दूरपर्यंत फक्त छोटी खुरटी झुडपे आणि उन्हाने तापलेले राखाडी खर्डे पिवळे डोंगर दिसत होते. त्याने पाठीमागे वळून बघितले. त्याची पत्नी ख्रिस्टीन बरीच मागे पडली होती आणि ती पण लडखडत लडखडत चालत रॉशच्या मागे यायचा प्रयत्न करत होती. तिच्या पुढेच चालत असलेला त्यांचा नऊ वर्षाचा मुलगा रॉनी रॉशजवळ पोचला आणि त्याच्या पप्पाच्या पायात त्याने आपलं अंग बोच्यावर आपटून दिलं. रॉशला समजले होते कि आता रॉनी मध्ये चालायची ताकत उरलेली नाही पण तो स्वतः पण रॉनीला उचलून घ्यायच्या स्थितीत नव्हता. ख्रिस्टीन, रॉनि पर्यंत तरी चालू शकते कि नाही असे झाले होते पण कशीबशी आली आणि ती पण त्या तापलेल्या मातीमिश्रीत खडकावर बसली. रॉनीने स्वतःकडील वाटर ब्याग काढली मुलाला दोन घोट दिले आणि स्वतः एक घोट आणि बायकोला एक घोट पाजून थोडी तहान भागवण्याचा प्रयत्न केला.
"पप्पा कधी येणार घर, कुठे आहे हायवे, कधी पोचणार आपण, मला आजून पाणी पाहिजे " असं स्वतःशीच पुटपुटनाऱ्या पोराला जवळ घेतलं त्याच्या केसात हात फिरवला त्याच्या डोक्याची पप्पी घेतली आणि त्याच्या मनात विचार आला, "हा माझा पोरगा आणि त्याच्या केसाचा सुगंध मी असंच आजून यापुढे पण घेऊन शकेल का ?" आता डोळ्यातून येण्यास्स्ठी सुद्धा शरीरात पाणी उरले नव्हते. ह्या वाळवंटातून आपण सुखरूप बाहेर पोहचू कि नाही याबाबत आता रॉशचा आत्मविश्वास कमी होत चालला होता. शेकडो किलोमीटर पसरलेले ते नेवाडाचे वाळवंट आपल्याला खाऊन टाकणार असं त्याला वाटलं पण त्याने धीर सोडला नव्हता.
आता त्यांच्याकडील, मोबाईल, क्यामेरा यांची ब्याटरी पण संपून गेली होती आणि दळणवळनाचे कोणतेही साधन आता त्यांच्याकड उरले नव्हते. रॉशने बायकोला धीर दिला आणि चला हि समोरची टेकडी गेली कि लगेच हायवे आहे म्हणून त्यांना उठवून चालू लागला. त्या दूरदूर पर्यंत फक्त उन्हाच्या झळया आणि मृगजळ दिसणाऱ्या वाळवंटात आपले संपूर्ण कुटुंब तडफडून मरताना बघायाची शिक्षा आपल्यालाच देवाने का दिली असेल अशी गोष्ट रॉशच्या मनात आली. ख्रिस्टीन मध्ये आता तिच्या मुलाला जवळ घेण्याची ताकत पण उरली नव्हती.
भूक, तहान आणि चाळीस अंश सेल्सियस तापमानात खालून गरम वरतून आग ओकणारा सूर्य, अशा भट्टीतून पुढे कसलीही आशा नसताना हे तिघे चालण्याचा प्रयत्न करत होते. उरलेल्या पाण्याचे दोन घोट रॉनीला आणि एक एक घोट आई बाप घेत होते, ते पाणी पण आता संपले होते. मृत्यूची भीती माणसा मध्ये एक वेगळीच ताकत निर्माण करते असे म्हणतात त्याप्रमाणे आता भान गेलेल्या अवस्थेत ते तिघे त्या वाळवंटात चालत होते. आता त्या तिघामध्ये खूप अंतर पण वाढले होते आणि कुणामधेही दुसऱ्याकडे लक्ष देण्याची क्षमता उरली नव्हती.
अशा वेळी जगत सर्वात महत्वाचे काय तर डोक्यावर छप्पर, आपले घर असे रॉनीच्या मनात आले आणि आपण कशाला उगीच हायकिंगला आलो आणि आलो तरी आपल्या मुलाला पण मरायला बरोबर आणले याचा त्याला खूप पश्चाताप होत होता.
तेवढ्यात त्याने पूर्वेकडे बघितले तर अचानक ढग दाटून आलेले त्याला दिसले आणि क्षणार्धात सोसाट्याच्या वार्याने तो आसमंत व्यापून टाकला. भल्या मोठ्याढगांनी त्या संपूर्ण वाळवंटाला व्यापून टाकले एक क्षणात नव्हत्याचे होते केले. मुसळधार पावसाला सुरुवात झाली. निसर्ग एका क्षणात संपूर्ण डावच पलटून टाकू शकतो हे रॉशच्या कुटुंबाने याची देही याची डोळा पहिले. पावसातून समोरून येणारी फोरेस्ट विभागाची जीप बघून देवाने सगळ्या चाली आपल्या कुटुंबाला वाचवण्यासाठी खेळल्या आहेत आसे रॉशला वाटले.
त्या वाळवंटाच्या आठवणीत, आता रॉश मस्त घरातील शॉवरखाली रॉनीला घेऊन बसला आहे आणि अचानक ख्रिस्टीन पण येऊन त्यांना शॉवरखाली सामील होऊन ते तिघे त्या वाळवंटाचा बदला घेत होते.
........................................................................................................................................................
ह्या तिघांच्या शोधात निघालेल्या फोरेस्ट ऑफिसर्सना ह्या तिघांचे देह काही अंतरावर पडलेले दिसले. त्यानि असा अंदाज केला कि पाण्यावाचून हे लोक मरण्याआधी भ्रमिष्ट झाले होते आणि त्यांनी कसेही इस्तंतः फिरत फिरत आपले देह टाकून दिले.रॉशच्या देहापासून ख्रिस्टीन जवळ जवळ शंभर मीटर अंतरावर पडली होती, आणि रॉनी जरासा जवळ म्हणजे पन्नास मीटर अंतरावर पडलेला होता.
फोरेस्ट ऑफिसर्सना रॉनी जिवंत आढळला, आई बापांनी एक एक घोट पिऊन लेकराला दोन दोन घोट देत राहिल्यामुळे तो वाचला असावा. रॉनीचे आईबाप त्या ट्रेकिंग ने आणि नेवाडाच्या वाळवंटाने खाल्ले. असे अनेक लोकांना खाल्ले आहे आतापर्यंत नेवाडाच्या वाळवंटाने.
"पप्पा कधी येणार घर, कुठे आहे हायवे, कधी पोचणार आपण, मला आजून पाणी पाहिजे " असं स्वतःशीच पुटपुटनाऱ्या पोराला जवळ घेतलं त्याच्या केसात हात फिरवला त्याच्या डोक्याची पप्पी घेतली आणि त्याच्या मनात विचार आला, "हा माझा पोरगा आणि त्याच्या केसाचा सुगंध मी असंच आजून यापुढे पण घेऊन शकेल का ?" आता डोळ्यातून येण्यास्स्ठी सुद्धा शरीरात पाणी उरले नव्हते. ह्या वाळवंटातून आपण सुखरूप बाहेर पोहचू कि नाही याबाबत आता रॉशचा आत्मविश्वास कमी होत चालला होता. शेकडो किलोमीटर पसरलेले ते नेवाडाचे वाळवंट आपल्याला खाऊन टाकणार असं त्याला वाटलं पण त्याने धीर सोडला नव्हता.
आता त्यांच्याकडील, मोबाईल, क्यामेरा यांची ब्याटरी पण संपून गेली होती आणि दळणवळनाचे कोणतेही साधन आता त्यांच्याकड उरले नव्हते. रॉशने बायकोला धीर दिला आणि चला हि समोरची टेकडी गेली कि लगेच हायवे आहे म्हणून त्यांना उठवून चालू लागला. त्या दूरदूर पर्यंत फक्त उन्हाच्या झळया आणि मृगजळ दिसणाऱ्या वाळवंटात आपले संपूर्ण कुटुंब तडफडून मरताना बघायाची शिक्षा आपल्यालाच देवाने का दिली असेल अशी गोष्ट रॉशच्या मनात आली. ख्रिस्टीन मध्ये आता तिच्या मुलाला जवळ घेण्याची ताकत पण उरली नव्हती.
भूक, तहान आणि चाळीस अंश सेल्सियस तापमानात खालून गरम वरतून आग ओकणारा सूर्य, अशा भट्टीतून पुढे कसलीही आशा नसताना हे तिघे चालण्याचा प्रयत्न करत होते. उरलेल्या पाण्याचे दोन घोट रॉनीला आणि एक एक घोट आई बाप घेत होते, ते पाणी पण आता संपले होते. मृत्यूची भीती माणसा मध्ये एक वेगळीच ताकत निर्माण करते असे म्हणतात त्याप्रमाणे आता भान गेलेल्या अवस्थेत ते तिघे त्या वाळवंटात चालत होते. आता त्या तिघामध्ये खूप अंतर पण वाढले होते आणि कुणामधेही दुसऱ्याकडे लक्ष देण्याची क्षमता उरली नव्हती.
अशा वेळी जगत सर्वात महत्वाचे काय तर डोक्यावर छप्पर, आपले घर असे रॉनीच्या मनात आले आणि आपण कशाला उगीच हायकिंगला आलो आणि आलो तरी आपल्या मुलाला पण मरायला बरोबर आणले याचा त्याला खूप पश्चाताप होत होता.
तेवढ्यात त्याने पूर्वेकडे बघितले तर अचानक ढग दाटून आलेले त्याला दिसले आणि क्षणार्धात सोसाट्याच्या वार्याने तो आसमंत व्यापून टाकला. भल्या मोठ्याढगांनी त्या संपूर्ण वाळवंटाला व्यापून टाकले एक क्षणात नव्हत्याचे होते केले. मुसळधार पावसाला सुरुवात झाली. निसर्ग एका क्षणात संपूर्ण डावच पलटून टाकू शकतो हे रॉशच्या कुटुंबाने याची देही याची डोळा पहिले. पावसातून समोरून येणारी फोरेस्ट विभागाची जीप बघून देवाने सगळ्या चाली आपल्या कुटुंबाला वाचवण्यासाठी खेळल्या आहेत आसे रॉशला वाटले.
त्या वाळवंटाच्या आठवणीत, आता रॉश मस्त घरातील शॉवरखाली रॉनीला घेऊन बसला आहे आणि अचानक ख्रिस्टीन पण येऊन त्यांना शॉवरखाली सामील होऊन ते तिघे त्या वाळवंटाचा बदला घेत होते.
........................................................................................................................................................
ह्या तिघांच्या शोधात निघालेल्या फोरेस्ट ऑफिसर्सना ह्या तिघांचे देह काही अंतरावर पडलेले दिसले. त्यानि असा अंदाज केला कि पाण्यावाचून हे लोक मरण्याआधी भ्रमिष्ट झाले होते आणि त्यांनी कसेही इस्तंतः फिरत फिरत आपले देह टाकून दिले.रॉशच्या देहापासून ख्रिस्टीन जवळ जवळ शंभर मीटर अंतरावर पडली होती, आणि रॉनी जरासा जवळ म्हणजे पन्नास मीटर अंतरावर पडलेला होता.
फोरेस्ट ऑफिसर्सना रॉनी जिवंत आढळला, आई बापांनी एक एक घोट पिऊन लेकराला दोन दोन घोट देत राहिल्यामुळे तो वाचला असावा. रॉनीचे आईबाप त्या ट्रेकिंग ने आणि नेवाडाच्या वाळवंटाने खाल्ले. असे अनेक लोकांना खाल्ले आहे आतापर्यंत नेवाडाच्या वाळवंटाने.
No comments:
Post a Comment