माझा इंजनेर पोरावर आणि पोरीवर लहानपणापासून राग आहे. म्हणजे मी खरंच लाइन मारत असलेल्या आणि मनापासून प्रेम करत असलेल्या बहुतेक पोरी ह्या इंजीनियरिंगला गेल्या आणि मी कलेला कवटाळले. अर्थात त्या ललनाणी इंजिनीयरिंगला जाउन काय दिवे लावले हा संशोधनाचा विषय होऊ शकतो पण कले पेक्षा ते भारी असते आणि त्याने पोट भरते ह्या एकाच कारणामुळे ह्या पोरी सुट्टीला गावी जीनची प्याण्ट घालून आल्या कि आमच्यासारख्या कलेच्या पोराकाडे तुच्छ  नजरेने बघत. बरे ह्या तुच्छ  नजरेने बघतात ते पण समजून घेऊ. पण ह्यांना त्यांच्या कॉलेजच्या शहरापासून आमच्या गावापर्यंत सोडायला त्यांचे तसलेच जीन्स प्यांट आणि बुट घातलेले दोस्त येत आणि बस मधून न उतरताच त्या पोरीना बाय बाय करून मनातल्या मनात डोळ्याने पप्पी देऊन तसेच पुढे जात. ह्या असल्या नाजूक पण स्पोठक गोष्टी आमच्या सारख्या आणि कायम एस्टी स्त्यांडच्या टपरीवर पडीक असलेल्या आमच्या मित्रांच्या नजरेतून लपत नसत.  ते सहन करण्यापालीकडचे पण असे. अशा अनेक जीन्स प्यांट बूटवाल्या पोरांना तिथेच बदडून काढण्याचे मनसुबे आम्ही कलेच्या लोकांनी बांधले होते. पण मी एक सुहृदई, प्रेमळ आणि गांधीजींच्या अहिंसेवर विश्वास ठेवणारा असल्याने ते मनसुबे तडीस नेले नाहीत.                                                      

आम्ही कलेला कवटाळले याचे कारण आम्हाला कला आवडत होती असे नाही तर तिचे नखरे कमी असत. जर्नल लिहा, सराना खुश ठेवा, ७०% हजरी लावा, म्याडमला घाबरायचे नाटक करा असले अत्याचार कला करत नव्हती. कलेची फक्त परीक्षा द्या एवढी एकंच अट असायची. त्यामुळे कमी त्रासदायक म्हणून माझे कलेवर कायम प्रेम राहिले आहे.

काल "इंजिनीर डे" च्या शुभेछा देऊन आमच्या दु:खावर डागण्या देणारे आणि  भारी भारी पोस्ट मराठीत लिहिणाऱ्या इंजीनेरामुळे दिवसभर डोक्याला शॉट बसत होते. त्यात एक पोस्ट तर आमच्या त्या काळातील एका प्रेमानेच टाकली होती.  तिच्या इंजिनीर  नवऱ्याला मिठीत घेऊन फोटो आणि वरती ट्याग लाइन "इंजिनीर मुळेच हे जग चालते".  हि पोस्ट तिने  मला ट्याग केली नसली तरी ती मलाच उद्देशून होती हे न समाजान्या इतका मी काय "हा " नाहीये. अशा खपल्या काढणारे लोक आणि लोकी यांना धडा शिकवण्यासाठी आपण साऱ्या कलेवर प्रेम करणाऱ्या कलाप्रेमी कार्यकर्त्यांनी "कला दिवस" सुद्धा साजरा करण्याचे मी आवाहन करत आहे.